Hop, hop, hop Noa in GALOP

Omdat het paardrij-virus Noa toch aardig in de greep lijkt te hebben, vond papa het afgelopen woensdag toch wel eens tijd om het arme kind eens in een professionele outfit te hijsen.

Ofschoon Monster niet uitblinkt in een enorm groot winkel-aanbod, hebben we toevallig wel een redelijk grote winkel met ruiter-artikelen en daar hadden ze een leuke set-aanbieding: voor € 70 een broek, laarzen, cap, handschoenen en zweepje.

Vol verwachting en apetrots zat Noa dan ook afgelopen zaterdag-middag om 2 uur al in haar paardrij-outfit op de bank. Voor de 1e keer zou ook Oma Riet komen kijken, dus dat vond Noa extra leuk.

Om half 5 gingen Es, Oma Riet en Noa met zijn 3-en richting de manege. Wel een half uurtje te vroeg, maar Noa wil altijd eerst nog het paard waar ze op rijdt een uitvoerige borstel-beurt geven.
Noa reed op zwartje, een klein maar erg eigengereid shetland-pony'tje.

En na 8 weken was het dan voor de 1e keer echt zo ver: Noa durfde eindelijk lekker in galop. Dat valt nog niet mee op zo'n klein paardje want je hobbelt er bijna af.
Zou het door de nieuwe outfit komen? Wie weet, maar Noa leert het al aardig.

Een paar weken geleden hebben we Noa opgegeven op een andere manege, de Arkelhoeve in Poeldijk, waar jammer genoeg een wachtlijst van 7 maanden is. Een hele mooite manege waar Noa dan terecht kan rond dat ze 7 jaar is.

Hier aan de kust, de monsterse kust...

Dit weekend was het gelukkig weer eens goed weer, weer om erop uit te trekken.

Martin is de hele zondag-ochtend druk bezig geweest om zijn fiets 'Danilo-proof' te maken. Immers, Danilo had nog niet eerder in het fietsstoeltje voor op gezeten dus dat moest er nog (weer) op gemonteerd worden.
Voor de zekerheid ook nog maar even de fietskar aan de fiets gehangen, voor het geval Danilo moe of geen zin meer, en toen konden we door de duinen richting kijkduin.

Na nog geen 500 meter fietsen kwamen we al de wilde fjorden-paarden tegen. Die lopen in de duinen tussen Monster en Kijkduin in het wild. Noa gaf ons even een biologie-lesje en legde ons even haarfijn uit waar de fjorden-paarden vandaan komen, hoe groot ze kunnen worden en hoe de witte vlek op de neus heet (ik dacht altijd 'bles' maar volgens Noa heet het een 'meel-vlek').
Omdat er toch nog al wat wind stond en Noa op haar eigen fietsje was en zich het lazarus trapte, zijn we maar niet tot kijkduin gefietst en hebben we ons kleedje maar ergens in een duinpan gedropt.
Hier wat foto's.






Wat ik ook niet wilde onthouden zijn de foto's van Danilo achter zijn loopkar. Verleden week hebben we die gekocht omdat Danilo graag aan 2 handen loopt en we dachten dat hij zo wel sneller leerde lopen. En inderdaad na 2 keer met een rotgang achter zijn kar aangerend te hebben, loopt hij nu keurig achter zijn kar. Nog even en hij kan ook zonder kar lopen.
Ach ja, je leert lopen met een rollator en je eindigt er ooit ook weer mee :-)